Hoi Sam, bedankt om met ons te praten. Kun je om te beginnen iets over jezelf vertellen? 

Hallo, ik ben Sam Gosling, afkomstig uit een stadje in Essex aan de kust, bekend om te zeilen. Ik ben meubelmaker en skateboarder en werk momenteel vanuit een kleine werkplaats op het platteland van Buckinghamshire. 

Toen ik nog in Essex woonde, werkte ik op boten en bestond er een kleine skate gemeenschap. We spraken met elkaar af op het plaatselijke treinstation om daar urenlang te skaten. Er stond een kleine stalen skatebaan in de stad, maar zoals de meeste skateparken gebouwd rond 2000 hielden ze geen rekening met de ruimte en was het een wirwar van steile vlakke hellingen, onmogelijk om op de rails te skaten. We bouwden ook een paar krakkemikkige mini-hellingen in de achtertuinen van onze ouders, maar omdat we die maakten van verrot multiplex dat we hadden gevonden, gingen die niet langer dan één zomer mee. 

Tegen de tijd dat ik naar de universiteit ging, was ik zo'n beetje de enige skateboarder in mijn stad. Ik vertrok naar High Wycombe om hedendaags meubeldesign te studeren aan de Bucks New Uni. Het bleek dat er juist op dat moment een gloednieuw betonnen park werd gebouwd onder de spoorweg bogen in High Wycombe. Toen ik mijn eerste studielening had ontvangen, kocht ik een gloednieuwe uitrusting en kwam ik al snel andere lokale skaters tegen die allemaal samenkwamen om op het nieuwe beton te skaten. Hier ontmoette ik veel jongens met wie ik nog steeds skate. De universiteit was een geweldige ervaring en de mensen die ik daar heb leren kennen zijn vrienden en collega's voor het leven geworden.

Mijn proefschrift ging over de toenmalige trend om milieuvriendelijk meubilair te maken en zo kwam ik tot de conclusie dat de meest milieuvriendelijke manier is om spullen te zoeken langs de kant van de weg of in containers en om die te repareren en te hergebruiken. Mijn proefschrift ging over het Burnside-park dat helemaal was gebouwd van afval en het proefschrift ging ook over de mensen die in tunnels onder Las Vegas wonen. 

Deze manier van denken is een echte passie van mij geworden en het is een geweldige mindset om te bedenken dat je alles om je heen in je voordeel kan gebruiken. Dat resulteerde in het verzamelen van materialen zoals oude auto's. Een van die auto's is mijn MK1 VW Caddy die ik de afgelopen jaren heb gerestaureerd. Ik denk dat ik een enorme passie heb om oude dingen een nieuw leven in te blazen. 

Gedurende mijn tijd aan de universiteit werkte ik als glazenophaler in de plaatselijke pub en later als barman. Nadat ik afstudeerde aan de universiteit, werkte ik 6 dagen per week in de kroeg. Na een jaar van overdags drinken, wazige avonden en een eeuwigdurende kater, kwam ik op het punt dat ik iets met mijn leven moest.

Ik kreeg een baan bij een kleine meubelrestauratie werkplaats. Ook al leerde ik er veel op het gebied van traditionele afwerking en de geschiedenis van het ambacht, het inspireerde me niet. Ik kreeg al snel een baan bij een grotere meubelfabrikant en werkt er aan grotere projecten, zowel bij particulieren als commercieel. Na een paar jaar voelde ik me weer ongeïnspireerd en deze keer besloot ik om voor mezelf te gaan werken. Het avontuur begon. De afgelopen jaren heb ik veel geleerd en een netwerk opgebouwd van klanten en leveranciers die vrienden zijn geworden. Door selectief te zijn in de projecten die ik aanneem, ben ik altijd bezig met dingen waarin ik geïnteresseerd ben en die mij helpen mijn creativiteit te stimuleren.

Wat zijn de favoriete projecten waarbij je betrokken bent? 

Ik heb het geluk gehad dat ik de afgelopen jaren betrokken was bij een aantal geweldige projecten en mocht samenwerken met creatievelingen en merken zoals Nike, Red Bull, HUF, Volcom, Slam City Skates en Vans. Dit jaar hebben we de Enfield Slam City Skates-winkel volledig gerenoveerd en het gaf veel voldoening om de transformatie van een groezelig magazijn met tapijt naar de hoogwaardige winkel van multiplex en onbewerkt beton mee te maken.

De Vans-familie was fantastisch en door samen te werken hebben we hun ideeën kunnen realiseren. Ik heb met hen gewerkt aan winkelinrichtingen en displays en ook aan evenementen. Het bouwen van de bump to bar op het NASS-festival was echt leuk. Naast het maken van de namaak café gevel en de skatebare bar, heb ik ook de bar gerund tijdens het evenement. Mensen te zien skaten in wat jij hebt gebouwd is een hoogtepunt van het werk.

The Ballroom is legendarisch. Kun je ons hier iets meer over vertellen?

The Ballroom was verlaten en werd door een van de jongens ontdekt. Het was een enorme ruimte vol kapotte kantoorhokjes uit de jaren 80 met overal gebroken glas en tapijttegels op de hele vloer. Het gebouw werd rond 1940 gebouwd op het terrein van de Molins fabriek en was bedoeld als kantine en theater voor de arbeiders. Decennialang werden hier sigaretten en sigarettenmachines geproduceerd. Op een gegeven moment was de site grotendeels platgewalst en bleven er slechts 2 gebouwen over: The Ballroom en een modern kantoorgebouw. The Ballroom werd omgebouwd van een grote zaal tot kantoorcabines, maar werd verlaten toen het geld op was.

Toen we het gebouw ontdekten en de eerste tapijttegels er uit haalden, wisten we dat dit gebouw potentieel had. Dat betekende dat we de ruimte weer moesten openbreken en de tapijttegels dienden te verwijderen om de originele parketvloer te onthullen. Een gigantische klus. Tussen het opruimen door skaten we langs de overblijfselen van de muren. We begonnen met de grind box die we al een paar jaar eerder hadden gebouwd en plaatsten hem in The Ballroom. Toen we het originele naambord van de Molins fabriek vonden paste deze perfect op de bovenkant alsof het ervoor gemaakt was.

Naarmate de tijd verstreek, plaatsten we meer skatetoestellen. We slaagden erin om vrij snel in contact te komen met de eigenaren en legden hen uit wat we aan het doen waren in het gebouw en wat onze plannen waren en tot onze verbazing gaven ze ons de vrije hand. Ze hadden plannen voor het stuk grond en lieten ons weten dat het een paar maanden kon duren of misschien wel een jaar dus we bouwden wat we konden en genoten ervan, wetende dat het op elk moment afgelopen kon zijn. Ze wilden eigenlijk niets met het gebouw te maken hebben en vonden het een veilig idee dat bekend was dat wij het gebouw in gebruik hadden. In wezen waren we de bewakers van het gebouw.

Er verstreken 6 maanden en dat werden 1, 2 en 3 jaar terwijl we nog steeds door bouwden. Ik werkte in de meubelfabriek waar bijna iedere week een container met restmateriaal overbleef en daar waren ze blij dat ik het materiaal meenam. Overal is materiaal te vinden; je moet gewoon je ogen open houden. We moesten echter nog steeds materialen bijkopen, vooral voor de bovenste toplaag van de hellingen, dus vaak stopten we allemaal wat geld in een pot om dit te bekostigen. Dit is hoe The Ballroom zo'n soepele skatebaan werd: alles wat we bouwden werd naadloos geïntegreerd met de vloer. Het werken in de wereld van skate-evenementen gaf ons ook een geweldige kans om hellingen te gebruiken die na evenementen overbleven en bestemd waren voor de sloop. Deze skate apparaten werden verzaagd en aangepast aan de indeling van de balzaal.

De laatste jaren had The Ballroom alles wat je maar kon wensen als skater. Je kon wallbashen en wallriden op een flatbank vanaf een 15 cm curb naar een 2,5 m quarter pipe. Alles was aanwezig: 90 cm mini-ramp, euro gap, Hubba, 2 hips, 6 m lange manny pad, cheese wedge, wally bar, driveway en een flat bar. Zelfs een paar gekke skatebare sculpturen die we kregen na een fotoshoot. 

Gedurende meer dan 6 jaar was The Ballroom een plek waar de lokale skate gemeenschap een paar avonden per week en bijna elk weekend samenkwam. Het was ook een plek waar veel mensen uit de skate community samenkwamen. The Ballroom verwelkomde veel nieuwe groepen uit het hele Verenigd Koninkrijk en werd een tussenstop op roadtrips en weekendactiviteiten voor crews van verder weg. Het gaf voldoening om met zovelen te delen wat we hadden gebouwd. Veel mooie herinneringen, te veel om op te noemen. Het gaf een enorme kick om met mijn vrienden een skatepark te bouwen in een ongelooflijk gebouw. Het was onmogelijk om niet constant bezig te zijn met het zoeken naar materialen, het plannen en bouwen van de nieuwe obstakels en nog aan iets anders dan aan skaten te denken. Veel sessies overdag gingen over in barbecues ‘s avonds waarbij iedereen lol had.

We hadden The Ballroom veel langer ter beschikking dan we ooit hadden gedacht, maar in die tijd hadden we helaas veel te maken met vandalisme. Gericht vandalisme dat begon met kapotte ruiten en graffiti. Deze aanvallen kwamen in de loop der jaren in golven, sommige erger dan andere. In enkele weekenden was de hele ruimte ondersteboven gehaald. Als het niet was vastgeschroefd, zou alles gesloopt zijn. Een keer waren meer dan 20 zakken beton, die we hadden opgeslagen voor de buitenruimte, opengesneden en over de hellingen gegooid en daaroverheen hadden ze al onze drinkwater flessen gegoten. We weten allemaal wat er gebeurt als je beton en water met elkaar mengt…. Op een ochtend kwamen we binnen en vonden de spiegelbol aan stukken geslagen boven de grind box. We wisten dat deze lui alles kapot wilden maken wat we hadden opgebouwd. We moesten de hellingen en de vloer verbranden. Het enige wat we konden doen, was alles daarna opnieuw opbouwen en dat deden we dan ook. Soms had ik het gevoel dat dit soort dingen elk weekend gebeurde. Dit zou de uiteindelijke ondergang van The Ballroom worden. Het vandalisme haalde ons in en reparatie en wederopbouw werden te duur qua tijd en geld. Het waren auto's vol kerels die in de vroege ochtenduren met koevoeten, mokers en elektrisch gereedschap naar de plek kwamen en de hellingen sloopten. Het was verbijsterend dat mensen dit konden doen. Ik denk dat het plezier dat wij hadden in skateboarden gelijk stond aan het plezier dat zij haalden uit het vernietigen.

De gemeenschap begon uiteen te vallen en de skate sessies in het weekend werden opruim sessies. Als je elk weekend ziet dat wat je hebt gebouwd verwoest wordt, dan zakt de moed je in de schoenen. Naarmate de aanwezigheid van skateboarders afnam, was er nog meer vandalisme en veranderde het gebouw in een ruïne. De eigenaren kregen telefoontjes van de politie over het vandalisme en ze verboden iedereen om nog op het terrein te komen. Ze kwamen binnen met een graafmachine, sloegen de hellingen aan stukken en schroefden metalen platen voor de ramen. En dat was dat. Het einde van een goede tijd. RIP The Ballroom.

Skate zelfbouwprojecten bevorderen meestal een sterk gemeenschapsgevoel. Heb je advies voor iedereen die zelf een skatebaan wil beginnen?

Mijn advies aan iedereen die wil beginnen met het bouwen van een skatebaan: doe het! Als je een ruimte vindt die potentieel heeft, is het aan jou om het waar te maken. Er zijn zoveel geweldige doe-het-zelf-parken en je moet niet vergeten dat ze allemaal zijn begonnen op een ongebruikte plek. Een hoek van een overwoekerde parkeerplaats, een ruimte onder een brug vol puin, een kapot, vervallen gebouw. Als je de mogelijkheden ziet, kun je het waar maken. Die ruimtes waren nutteloos maar je kunt er je droompark van maken. Het is niet gemakkelijk, maar het is het waard. Door te bouwen kun je het realiseren. Ongetwijfeld zal de skate gemeenschap floreren overal waar een doe-het-zelf skatepark wordt gebouwd.

Je hebt het goed voor elkaar door ervoor te zorgen dat skaten een groot deel van je dagelijkse werk is geworden. Zijn er synergiën of overeenkomsten tussen skaten en meubels maken?

Het is geweldig dat ik als meubelmaker in de skateboard industrie kan werken en betaald wordt om iets te doen wat ik leuk vind. Ik prijs mezelf heel gelukkig. Het is niet altijd gemakkelijk, maar de resultaten maken het waard! Ik denk dat je bij skateboarden volledig op jezelf vertrouwt om een truc te leren en uit te voeren, net als bij houtbewerking. Het is volledig in jouw handen om vaardigheden te leren die je nodig hebt om werk van hoge kwaliteit te produceren. Je krijgt alleen een mooie tre flip als je die elke dag oefent en hetzelfde geldt voor mijn houtwerk. Bij elk project leer ik nog bij; zolang je vooruitgang ziet, geeft dat genoeg voldoening.

Niet veel mensen kunnen tegenwoordig zeggen dat zij hun eigen huis hebben gebouwd. Kun je ons iets meer hierover vertellen? 

Mijn kleine huisje was de afgelopen 7 jaar een extra project. Het begon als een opslagruimte en het plan was om er een kleine werkplaats annex studio van te maken. Het werd een creatieve ruimte die door vrienden gehuurd kon worden. We brachten er steeds meer tijd in door en bouwden er steeds verder aan. Zoals bij al mijn projecten gebruikten we veel gevonden materiaal dat we opnieuw gebruikten. 

Het grote raam met dubbele beglazing en openslaande deuren vond ik bij een afvalcontainer. Het grootste deel van het hout was restafval of vonden we ergens. We woonden allemaal nog thuis of huurden een kamer in een vervallen huis en de studio werd een plek voor ons allemaal om 's avonds even te ontsnappen en een praatje te maken. Ik had eigenlijk geen zin meer om naar huis te gaan. 

Een paar jaar geleden besloot ik wat geld te investeren om de koude houten ruimte te isoleren en van gipsplaten te voorzien en om sanitair te plaatsen en een keuken te bouwen. Dat maakte het wonen er een stuk comfortabeler op. Pas vorig jaar heb ik een douche geïnstalleerd! Daarvoor douchte ik bij vrienden thuis, maar vaak ook buiten onder een emmer met gaten. Het is allemaal geleidelijk tot stand gekomen

De werkplaats ernaast was ook te huur en ik heb hem weten te bemachtigen. Nu is mijn kleine huisje via een zijingang verbonden met mijn werkplaats en ben ik in een halve minuut op mijn werk. De studio is nu een comfortabele leefruimte voor mij en mijn hond Bruno en heeft een tussenverdieping met uitzicht op de sterren als slaapkamer. Ik heb ook een kleine serre waar ik veel planten kweek en een BBQ-zonnedek tussen de gebouwen waarvan je over de vallei naar het bos kunt kijken.

Wat komt er hierna?

Ik speel al een paar jaar met het idee om m’n eigen busje te bouwen en ik denk dat het nu het juiste moment is. Tijdens de lockdown heb ik een dieplader gekocht en ik ga er nu langzaam aan beginnen. Ik wil graag op een rustige plek van het bos een touwbrug bouwen zodat ik vanaf het dak van mijn busje in een boomhut op een kleine heuvel kan komen of zoiets. Ik ga ook aan een paar interessante projecten in Essex werken. Samen met een oude vriend ga ik een nieuwe houtwinkel opzetten en busjes bouwen. Ik houd mijn opties open en kijk waar mijn mogelijkheden liggen. Ik ga zeker door met het werken voor mijn klanten en heb een aantal coole projecten in de pijplijn; ik ben benieuwd wat er allemaal komen gaat!